Kurka mała biała poszła raz do lasu,
szła sobie cichutko nie robiąc hałasu,
dreptała przed siebie niezbyt pewnym krokiem,
nie wiedziała, że ktoś podąża za nią wzrokiem.

Dzięcioł stukał w drzewo, aż wióry leciały,
nagle kurce do oka wiór wleciał cały,
z tego powodu gwałtownie przystanęła,
wiór był dość duży, więc go sama wyjęła.

Spogląda do góry, gdzie dzięcioł pracuje,
dzięcioł zaś z góry kurkę upatruje,
spogląda, ogląda i dziób już otwiera,
takimi słowami przemawia do niej teraz:

„Kurko milutka, wybacz mi proszę,
gdzieś między wióry spadły dwa grosze.
Bądź taka miła, pomóż koledze,
ja lubię rąbać więc nie polecę”.

Kurka tak myśli: „Ale niedobry,
niech no ja tylko spotkam jakieś bobry.
Poproszę je szybko w ramach przysługi,
aby mu przegryzły cały pień długi.

Nie siądzie on wtedy na pionowym drzewie,
i jeszcze dodatkowo tak powiem mewie:
Niech wióry przeszuka i weźmie te grosze,
które tam znajdzie, tak mewę poproszę”.

Kurka plan obmyśliła i tak się odzywa:
„Drogi dzięciole, ty zmysły swe chyba
postradałeś od tego mocnego pukania,
lecz niech to myślenia ci nie przesłania.

Ty kurkę malutką próbujesz podejść,
a ja za chwilę i tak muszę odejść,
jednak pamiętaj na długie lata,
ja jestem kurką i nie umiem latać”.

Dzięcioł z wrażenia aż przestał pukać,
chcąc nie chcąc kurkę musiał wysłuchać.
Z niedowierzaniem przyjął jej słowa,
bo przecież głowy w piasek nie schowa.

Więc zatem kurce tak odpowiada:
„Kiedyś spotkałem takiego gada,
który uparcie twierdził w rozmowie,
iż rację ma, lecz tylko w połowie,

'Kurki to ptaki' - tak mi powiedział,
nie było to coś, czego bym nie wiedział.
'Ptaki latają' – kontynuował,
i dodał jeszcze zanim się schował,

'Zgłębiłem wiedzę w kamieniu wyrytą,
teraz posiadam więc wiedzę skrytą,
słuchaj wtem węża mój bracie dzięciole,
jedni są u góry, zaś inni na dole'”.

Dzięcioł pamiętał węża przykazanie,
wąż musiał mieć rację cokolwiek się stanie!
Gad to szlachetny, nie sznur z podwórka,
lecz z odpowiedzią spieszy już kurka:

„Nic nie wiesz mocno pukający panie,
widać, twa mądrość została na polanie.
Kurki nie latają – powiada kurka -
nie każdy gad przecież zwie się jaszczurka!”,

Nagle z oddali nadchodzą bobry,
„Gdzie się podziewa ten dzięcioł niedobry?”
Takie pytanie zadają między sobą,
kurka obserwuje co teraz zrobią.

Znalazły drzewo na którym siedzi,
a dzięcioł do nich tak w odpowiedzi:
„Bobry kochane, po co te nerwy?”
a bobry drzewo gryzą bez przerwy.

Nim kwadrans minął pień się pochyla,
dzięcioł w panice skrzydła rozchyla,
w nerwach zupełnie mu rozum odjęło,
gdyż zaczął pukać, sekund minęło...

...zaledwie kilka, nie kwadrans - minuta,
„Oto dzięciole jest twoja pokuta,
rąbanie może i owszem przyjemne,
są jednak sprawy bardziej przyziemne”.

Tak kurka myślała stojąc na dole,
a bobry szalone, z potem na czole,
kończą swe dzieło, trzaski już słychać,
kto siły ma w nogach powinien czmychać.

Drzewo wnet z hukiem runęło na glebę,
bobry odchodząc witają mewę.
Mewa zaś szybko wióry przegląda,
grosze znalazła, w górę spogląda.

„Oddaję kurko twoje pieniądze,
i zapamiętaj, ja tutaj rządzę”.
Dzięcioł powiada: „Przebacz mi kurko,
na zgodę dam ci ja moje piórko.

Wybacz, bo byłem niemiły dla ciebie,
a teraz drzewo leży na glebie,
wąż racji nie miał i w tym miał rację,
teraz rozumiem tą sytuację”.

„Wybaczam ci szybko panie dzięciole,
jedni są u góry, inni zaś na dole.
Sam teraz widzisz, że przepowiednia,
mądrego węża to nie była brednia”.

Slake/Tropyx