Miała na imię Ludmiła,
na niego mawiali Grisza,
mieszkali na szóstym piętrze,
bo tylko tam była cisza.

Lubiła ogromnie szanty,
on zaś miał patent żeglarza,
jeździli latem na kemping,
w małżeństwach to czasem się zdarza.

On bardzo lubił rybki przeróżne,
i prawie co tydzień je jadał,
ona zaś wcale nie była inna,
zresztą... co będę wam gadał.

Wybrał się więc do Tesco,
mówiąc jej: „Idę na łowy”,
koszulę miał jasnoniebieską,
spodenki do uda połowy.

I nabył szczupaka w promocji,
zaważył dwa kilo trzydzieści,
do siatki go wrzucił foliowej,
w której się ledwie pomieścił.

Wyruszył do domu w pośpiechu,
na piętro poczłapał z buta,
dotarł tam z wielkim mozołem,
bo winda była popsuta.

Wypuścił rybę do wanny,
popatrzył na nią chwileczkę,
i aby gad nie był głodny,
to chleba mu wrzucił kromeczkę.

Ludmiła to zobaczyła,
i palcem się puka w głowę,
„Człowieku, to jest drapieżnik!”
Więc szynki mu dał... konserwowej.

Zajrzała wieczorem do wanny,
i szlag ją prawie trafił,
bo szynka pływa nietknięta,
zaś ryba się tępo gapi.

Nie myśląc wiele w tym szale,
w dłoń wzięła, co było pod ręką,
by skrócić szczupaczy żywot,
który okrutną był męką.

A teraz myślcie, co chcecie,
o strasznym tym czynie niewieścim,
lecz nic tak nie smakuje,
jak szczupak o pierwszej trzydzieści.

Marek Pelc
http://slowa-obrazy.blogspot.com